11 november 2016

11 november 2016

Het was vandaag weer een rijdag. Na ongeveer 100 km gingen we van het asfalt af en begon de zand en gravelweg. Weer 50 km verder kamen we aan de grens. Die wordt hier gevormd door de Oranjerivier. Aan de zuidkant heb je de Zuidafrikaanse douane en aan de andere kant de Nabische. Dat was twee keer een hoop formulieren invullen, stempels zetten en gewichtig doen. Bij de een moet je je paspoort laten zien, formulier invullen, stempel erop. Stempel in het paspoort. Dan moet je naar de volgende. Daar wordt een formulier voor de auto ingevuld. Weer stempels er op. Daarmee moet je naar buiten naar een politieman die daar zit te wachten. Die kijkt een keer naar al die formulieren en dan werpt hij een blik in je auto. En dan mag zijn hulpje de slagboom omhoog doen en mag je verder rijden. En dat dus twee keer. Gelukkig waren de meesten van deze mensen wel vriendelijk.
Na de grens moesten we nog een dikke 100 km offroad rijden voordat we bij Karasburg weer op de verharde weg kwamen. Na de grens hebben we onderweg een aantal struisvogels gezien en een keer een flinke bende gieren. Die zaten vlak langs de weg maar toen ik stopte vlogen ze allemaal weg.
In Karasburg hebben we ook maar weer getankt want je weet hier nooit wanneer je weer een tankstation tegen komt.
Uiteindelijk kwamen we tegen 3 uur aan in Keetmanshoop waar ons volgende overnachtingsadres is.
De route voerde vandaag door hoofdzakelijk onmetelijk, plat, eindeloos landschap, droog met maar hele schrale begroeiing. Onderweg hebben we ook wel enkele bergketens gezien. De wegen waren soms wel 30 á 40 km rechtdoor. En er is hier weinig verkeer. Op het onverharde gedeelte na de grens hebben we helemaal geen ander verkeer gezien.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden in het Schuetzenhaus gesthouse zijn we weer op pad gegaan. Ongeveer 14 km ten noorden van de stad is een kokerbomenwoud. In eerste instantie konden we de ingang niet vinden. We waren al twee keer die weg enkele kilometers heen en weer gereden toen we het maar opgaven en weer omdraaiden om terug naar ons hotel te gaan. Op de terugweg kwamen we langs een camping waar we al drie keer langs waren gekomen. Maar nu waren er bij de ingang werklieden bezig met het bevestigen van een bord. En jawel, dat was de verwijzing naar het kokerbomen woud. Daarvoor moet je dus die camping op. En dat was een gelukje. Toen we de auto parkeerden zagen we al meteen een wrattenzwijn rondlopen op het terrein. Dat beest was handtam en je kon hem zo over zijn kop aaien. Verder vlogen er een hele bende agapornis papagaaien rond. En als kers op de taart bleek men daar enkele cheeta's te hebben. En die werden om 5 uur gevoerd. Daarvoor konden we met de eigenaar meelopen. Hij had een emmer met vlees bij zich. We liepen door een poort een groot omheind terrein van enkele hectaren op. Eerst zagen we nog geen beesten. Maar toen de eigenaar enkele keren had gefloten kwamen er twee cheeta's van ver aangesjokt. En die werden recht voor ons neus gevoerd. We konden ze eigenlijk gewoon aanraken maar de eigenaar zei dat we dat beter niet konden doen. Het waren twee mannetjes. Dat was wel een hele belevenis. En oh ja, ik vergeet het bijna, we hebben ook kokerbomen gezien.
Vanavond hebben we in het Schuetzenhaus gegeten. Weer behoorlijk luxe met gebakken camembert en wild carpaccio vooraf en een biefstuk en een enorme spies van stukken wildbiefstuk. En dat alles weggespoeld met een rode merlot Mooi Kaap. Er zijn soms slechtere dagen....