23 november 2016

23 november 2016

Van Aus naar de Canyon Village Lodge was een ontspannen en niet te lang ritje. De eerste helft over een asfaltweg en daarna weer het zand op. We passeerden een lange brug over een droogstaande rivier en toen we die opreden zagen we een baviaan over de reling naar beneden duiken.
Kort nadat we de zandweg waren opgereden passeerden we een stuwdam. In die omgeving was veel landbouw door de irrigatie vanuit het stuwmeer. We zagen onder andere veel druivenvelden langs de weg. We passeerden ook een distileer fabriekje. We zagen dat je daar koffie kon drinken dus dat hebben we gedaan. Binnen bleek dat ze er schnapps en brandy achtige drankjes maakten van onder andere dadels en granaatappels. Daar hebben we ook maar een flesje gekocht. Dat bedrijf heet Naute Kristall. Toen we daar weer vertrokken zagen we meer wijn- en distileer bedrijfjes.
Nog maar een kilometer of 20 voor onze lodge passeerden we het Canyon Roadhouse. Daar zijn we gestopt om te tanken. Dat roadhouse is een bezienswaardigheid. Het is een restaurant, een tankstation en een souvenir winkel. Rond de gebouwen maar ook binnen in het grote restaurant en winkel gedeelte staan een hoop oude auto’s en motoren. Niet piekfijn opgeknapt maar in een beetje een vervallen, roestige staat. En dat heeft ook wel wat. Verder staat en hangt dat hele gebouw vol met snuisterijen. Je weet gewoon niet waar je kijken moet. De toiletruimte hangt vol met filmposters van nieuwe tot heel oude films. Er hangt ook een grote afbeelding van een blote vrouw. Maar voor haar schaamstreek hangt een doosje met een dekseltje. Als je nieuwsgierig bent en dat dekseltje open doet gaat bij de bar de bel dat je een rondje moet weggeven.
Weer op weg was het nog een kort ritje naar de lodge.
Op onze route vandaag hebben weer orixen en struisvogels gezien. Enkele kilometers voor het roadhouse stond weer een springbokje onder een boom, meteen langs de weg.
De lodge ligt op ongeveer 15 km van de canyon, verscholen achter een hoop enorme rotsblokken. Het is een hoofdgebouw met onder andere het restaurant en in een grote ronde een rij huisjes voor de gasten, rond een open gedeelte. Je kunt het geen tuin noemen want het is een zandvlakte met hier en daar een vetplant. Er is ook een waterpoeltje in het midden.
Vanmiddag hebben we wat rondgewandeld in de omgeving. We zagen weer een orix waar we op een meter of 10 langs wandelden.
Na de wandeling heeft José nog gezwommen in het zwembad. Dat zwembad ligt tegen een hoop enorme rotsen en er is wat gras waar de ligbedden op staan. En daar zaten weer een hoop klipdassen aan het gras te knabbelen. Dat hoeven ze hier denk ik nooit te maaien.
Voor het dinner hebben we weer heerlijk buiten op het terras van de lodge gezeten. Toen het donker werd gingen er veel lampen aan op het zandgedeelte tussen de huisjes en de lodge en werd het een sprookjeschtige omgeving. Het eten was weer prima. Eerst een voorgerechtje van tomaat met een soort fetakaas er op. Daar zat een soort spinaziedressing over.
Daarna kregen we een soepje en het hoofgerecht was weer een buffet maar het smaakt prima. Als toetje kregen we een glaasje met puding. Puding op zijn Engels is iets anders als wat wij onder pudding verstaan. Het is een veel vastere substantie. Het smaakte prima naar chocolade maar het was wel wat wij noemen een vast vreter.