Vrijdag 19 mei Graslands National park

Vrijdag 19 mei Graslands National park

Onze tweede dag in het Graslands National Park. Het weer was vandaag een stuk beter als gisteren. De hele dag zon in een strak blauwe lucht. Vanmiddag tikte de temperatuur de 23 graden aan. Maar het heeft wel de hele dag heel hard gewaaid.

Vanmorgen zat er al een prairiehondje in de tuin meteen achter ons huisje. José zag ook nog een haas achter in de tuin.

In het park hebben we weer bizons en gaffelantilopen gezien. En natuurlijk weer heel veel prairiehondjes. Het hol van het holenuiltje hebben we ook weer gevonden. Nu zagen we er twee uiltje. Ik ga er van uit dat dat het mannetje en het vrouwtje waren.

Bijzonder was dat we twee coyotes hebben gezien. Die zijn ongeveer net zo groot als een herdershond. De eerste zagen we lopen in het grasland en die stak achter onze auto de weg over. Nog geen 100 meter verder zagen we er weer een.

We zijn weer tot de zuidelijke ingang gereden en daar zijn we weer omgedraaid. Op de terugweg hebben we een wandelingetje gemaakt op een van de aangegeven wandelpaden. Daar troffen we een jong Canadees stel en daar raakten we mee aan de praat. Tijdens het gesprek vroegen ze wat we zoal al gezien hadden. Zelf waren ze meteen bij de ingang gaan wandelen en daar hadden ze twee padhagedisjes gezien. Het meisje liet ons een foto zien op haar telefoon. Ze legden uit waar ze die gezien hadden en dus gingen we daar op af. We parkeerden de auto bij de hoofdingang van het park en volgden het wandelpad dat daar begint. Dat liep naar een helling naar beneden en daar hield het pad op. Wij zijn toch verder naar benden gelopen en daar waren veel zanderige gebiedjes met wat grotere en kleinere keien. Ideaal padhagedis gebied. We hebben er flink rondgelopen en gezocht maar konden er in eerste instantie geen vinden. Tot José er een zag lopen. En toen snapten we waarom we er geen gevonden kregen. Het was een heel klein beestje dat nog geen 4 cm lang was en het had precies dezelfde kleur en tekening als de zandbodem waar het op lag. Padhagedissen zijn geen harde renners, ze vertrouwen helemaal op hun schutkleur. Zelfs toen we wisten waar het beestje zat moesten we nog goed kijken om het niet uit het oog te verliezen. Mogelijk zijn we tijdens het zoeken zo maar een paar van deze hagedisjes voorbij gelopen zonder ze te zien.

Hierna zijn we naar een zijingang onder Val Marie gereden en daar hebben we nog de Eagle Butte Trail wandeling gedaan. Hier zagen we ons laatste Graslands dier, een grote prairiehaas of witstaartlepelhaas.

Vanavond hebben we weer thuis gegeten, de restjes van gisteren en eergisteren. Morgen hebben we weer een lange rijdag voor de boeg, zo’n 530 km.