3 juni 2016 Boottocht en de bronnen van Acheron

Vandaag hadden we een waterige dag. En dat lag bepaald niet aan het weer want dat was prima.
Het meisje dat hier werkt zei vanmorgen dat de Acheron rivier zo mooi moet zijn. Dus zijn wij na het ontbijt in de richting van die rivier gereden zonder vast omlijnd plan. De Acheron rivier mondt zo'n 40 kilometer boven ons verblijfadres uit in de zee bij het dorp Ammoudia. Dus daar zijn we naar toe gereden. Toen we er bijna waren zagen we een bruin toeristisch bord dat verwees naar Nekromantio. Dus daar zijn we eerst gaan kijken. Dat bleek een opgraving waar vanaf de steentijd mensen hebben gewoond. Er stonden nu onder andere nog een byzantijnse kapel en een huis dat door de Ottomanen was gebouwd.
Daarna zijn we naar Ammoudia gereden. Daar lagen aan de rivier een hele rij rondvaartboten dus hebben wij ook maar een boottochtje gemaakt. Het ging eerst de zee op langs wat rotsformaties en toen voer de boot de rivier op. Die werd gevolgd tot op een punt waar een boom om lag dwars over het water, daar kon de boot niet verder. Onderweg hebben we niet veel gezien. Alleen wat zwaluwen en een paar Europese moerasschildpadden.
Verder zagen we een keer een paar putters vliegen. Ondanks dat we niet veel hadden gezien was het toch een leuke tocht.
Vlak voor Ammoudia hadden we bordjes gezien de wezen naar de Acheron springs dus die hebben we toen gevolgd. Kort daarna kwamen we weer over de rivier. Toen we daar stopten en van de brug keken zagen we een Kaspische beekschildpad aan de over.
De weg voerde daarna de bergen in en we kwamen uit bij een brede en kristal heldere bergrivier die door een smal en helemaal met groen begroeid dal stroomde. Het water had een groen/blauwe kleur. Nadat we waren uitgestapt liepen we tussen de bomen door naar de rivier. Precies op de plek waar ik aan het water kwam zag iets kronkelen tussen de kiezels in het water. Eerst dacht ik dat het een palinkje was maar toen zag ik dat het een klein waterslangetje was. Toen ik het oppakte zag ik dat het weer een adderringslag was.
We volgden eerst het pad aan onze kant van de rivier. Maar dat liep na een stukje dood. Onderweg zagen wel een prachtige kielhagedis met veel rood op zijn flanken en zijn buik.
Daarna staken we via een wankel voetbruggetje de rivier over en daar was ook een pad. Toen we dat volgende zagen we dat daar heel wat kleinere en grotere zijstroompjes in de hoofdrivier uit kwamen. En al die zijstroompjes bleken uit bronnen in de rotswand te komen. Een van die bronnen was behoorlijk groot. Er kwam enkele tientallen kubieke meters water per seconden met veel geweld in een bubbelende draaikolk uit de rotsen.
Aan de rivier was het heerlijk toeven en we hebben er ook enkele uren doodgeslagen. Maar uiteindelijk zijn we weer terug naar onze auto gegaan en verder gereden. We zagen weer een bord van een opgraving en sloegen die weg in. Die liep stijl hoog de bergen in. Toen we over de hoogste top waren daalde de weg een groen dal in. En daar zagen we een weggetje met een bordje van een watermolen. We besloten om daar eens gaan te kijken. We kwamen weer uit bij een kristalhelder riviertje waar vanaf de bergflank op een aantal plaatsen water in stroomde. Toen we een stukje het pad langs het riviertje volgden kwamen we bij de watermolen. Daar konden we ook iets drinken. Onderweg er naar toe hadden we helemaal niemand gezien en daar was buiten een Grieks vrouwtje, die de waard bleek te zijn, ook helemaal niemand. Het hele terrasje met zijn wankele stoeltjes en tafeltjes stelde eigenlijk helemaal niets voor. Maar door de geweldige ligging en het aardige vrouwtje dat een schoteltje met gekookte ei, stukjes fetakaas en schijfjes tomaat en een schoteltje met koekjes bij onze drankjes serveerde was het toch een wereldterras.
Toen we alles op hadden was het al weer bijna 5 uur en moesten we weer op weg naar huis. Onderweg zat er wéér een schildpad midden op de weg. Die hebben we maar weer van de weg in de berm gezet. Verder zagen we twee keer een scheltopusik (een pootloze hagedis die ruim een meter lang kan worden) op de weg liggen maar helaas waren ze alle twee dood gereden. Net zo als de vele doodgereden slangen, egels etc. die we al op of langs de weg gezien hebben. Wij hebben nog steeds de indruk dat sommige Grieken er een sport van maken om expres alles dood te rijden wat ze op de weg zien. Of het nou domheid is of het onbekend zijn met - ieder beest is griezelig en eng. Het is triest maar het is helaas niet anders.