25 november 2016

25 november 2016

Gelukkig voelde ik mij vandaag een beetje beter maar nog niet helemaal fit. Ik heb nog steeds een beetje een katerig gevoel en totaal geen eetlust.
Vandaag hebben we Namibië verlaten. Vanaf de lodge moesten we nog ongeveer 200 km onverhard rijden en daarna draaiden we het asfalt op. Dat zal voor deze reis wel het laatste stuk onverharde weg zijn geweest. Daarna moesten we nog een kleine 100 km rijden tot aan het plaatsje Noordoewer dat aan de Namibische kant van de grens ligt. Ook hier wordt de grens gevormd door de Oranjerivier. Bij de Namibische douane post en aan de overkant van de rivier aan de Zuid Afrikaanse kant was het weer formulieren invullen en stempels zetten. Daarna moesten we nog 90 km rijden naar de Daisy Country Lodge in Springbok, voor ons volgende overnachtingsadres.

Toen wij onze reis naar Namibië hadden geboekt kregen we best wel veel negatieve reacties. Wat ga je daar doen. En is dat wel veilig zo met zijn tweeën. Nou, wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld. En natuurlijk moet je op je spullen passen en een beetje opletten maar dat moet je overal. Wij hebben de mensen in Namibië vooral als super lief, gastvrij, behulpzaam en vriendelijk ervaren. En dat was overal. In de lodges waar we geslapen hebben maar ook bij het tankstation en in iedere winkel, supermarkt etc. waar je naar binnen loopt. Je wordt overal met een vriendelijke glimlach ontvangen. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren.
We hebben ook heel veel gezien. Heel indrukwekkende landschappen en heel, heel veel dieren. Vanmorgen toen we goed en wel uit onze lodge waren vertrokken stonden er weer twee kudus vlak langs de weg.

In de lodge in Springbok kregen we weer een heel ruime kamer met ontzettend grote bedden. Wij hebben hier in de tuin onze boterhammen opgegeten en zijn toen even de stad Springbok ingegaan. Wat was het daar een ontzettende drukte als je wekenlang door een bijna niemandsland hebt getrokken. Werkelijk overal waren mensen. We zijn ook even naar de Spar gegaan voor wat boodschappen. Het leek wel of ze daar alles voor niets weggaven. Wat een wriemelende mensenmassa. En iedereen liep met een helemaal volgeladen winkelkar. Zoiets hebben wij in Nederland al heel lang niet meer gezien.
Het avondeten was wat eenvoudiger als de laatste dagen maar het smaakte prima. José had een beefburger en ik een traditionele chicken curry.
Morgen, hopelijk weer helemaal fit, verder naar Clanwilliam.