18 november 2016

18 november 2016

Terug naar de zee.
Vandaag liep de route van de Twyfelfontein Country Lodge naar Swakopmund aan de kust. Een route van ongeveer 330 km. We vertrokken na het ontbijt weer over een zandpiste. En dat bleef zo over een afstand van 270 km tot we aan de kust kwamen. Maar omdat de weg meer zanderig is was de weg een stuk beter als gisteren en konden we flink doorrijden.
Het landschap werd gisteren al steeds droger. Dat werd vandaag nog erger. We reden eerst door een gortdroog rotsbergen landschap maar toen we de weg opdraaiden voor de laatste 90 km tot de kust werd het snel vlakker tot een bijna plat landschap. Er groeide bijna niets, over grote stukken was het gewoon kaal zand. Af en toe stonden er wat pollen gras of heel lage struikjes. We reden door en echt woestijnlandschap.
Onderweg kwamen we door het gebied van de Herero. De vrouwen van dit volk dragen heel bijzondere traditionele kleding. Er waren links en rechts wat kramen langs de weg waar deze dames zelfgemaakte souvenirs verkopen. Wij zijn onderweg een paar keer gestopt en hebben er wat gekocht. Een van de vrouwen vroeg om water. Dat begrepen wij wel want wij snappen niet waar ze dat hier vandaan moeten halen. Dus hebben wij ze een 5 liter kan water uit onze voorraad in de kofferbak van onze auto gegeven.
En dan de temperatuur. We hebben het, zeker de laatste dagen, heel erg warm gehad. Ook vanmorgen toen we uit Twyfelfontein vertrokken liep de thermometer in de auto al weer snel op naar 38 graden. Maar ook dat veranderde op die weg naar de kust. We zagen de temperatuur steeds verder dalen en toen we aan de kust kwamen was het nog maar 19 graden. Brrrr, dat is wel even wennen.
Aan de kust konden we links af naar het zuiden afslaan voor onze eindbestemming in Swakopmund maar we wilden eerst naar de zeeleeuwenkolonie op Cape Cross. Dus sloegen we rechts af. We moesten 50 km over een weer verharde weg rijden met links van ons de zee, die meestal enkele kilometers weg was. Hier groeide bijna nergens iets. we reden door een woestijn landschap meteen aan de zee.
Cape Cross is een landtong in de zee en hier leven duizenden zeeleeuwen. Het is een van de grootste kolonies van de Kaapse Zeeleeuw ter wereld.
Ze hebben er een plankierpad over het strand gemaakt zodat je veilig door de kolonie kunt lopen. De zeeleeuwen liggen letterlijk overal, ook onder en tegen de zijkanten van het plankierpad. Je kunt ze daar gewoon aanraken.
Het is nu net de tijd dat de jongen geboren worden. Het krioelde dan ook van de pasgeboren pubs van enkele uren oud tot enkele dagen oud. Overal zag je nog nageboortes liggen die door zeemeeuwen wed opgegeten. Sommige jongen hadden nog een navelstreng.
Het was een geblaf en gebulder van jewelste. Overal waren die beesten ruzie met elkaar aan het maken maar dat werd dan ook weer snel bijgelegd. Het stonk er ook geweldig penetrant naar pies en rotte vis. Maar het was al bij al een overweldigend schouwspel.
We hebben in het zeeleeuwen reservaat ook onze boterhammen opgegeten, op een picknickplaats en met onze jasjes aan.
Daarna weer terug naar het zuiden, 110 km over die weg door het totaal lege kale landschap.
Swakopmund is een stad met veel Duitse invloeden. Je ziet er veel gebouwen in Duitse stijl en er zijn veel winkelborden en reclame opschriften in het Duits.
Na aankomst in Meiky's Guesthouse zijn we even de stad ingelopen en hebben wat gedronken op een terras aan het begin van de pier. Ze hebben hier een houten pier die een paar honderd meter de zee in steekt.
Vanavond hebben we in het restaurant van het Hotel Deutsches Haus gegeten. We zijn hier aan de zee dus we hebben alle twee vis gegeten. Ook de gute stube in dit hotel was helemaal op zijn Duits ingericht. En het eten was heerlijk.
Voor morgen hebben we een boottocht op zee geboekt.