17 november 2016

17 november 2016

Weer een reisdag, maar nu maar 330 km. We waren rond 9 uur on the road. De eerste ongeveer 200 km was verhard tot aan Khorixas, waar we getankt hebben. Voor het tanken moesten we wel even wachten want het tankstation werd juist door een grote tankwagen bevoorraad.
Daarna gingen we weer het zand op. Maar dit keer was het onverharde gedeelte van de weg slecht. Soms met lekker vlakke stukken er in en dan weer met heel vervelende ribbels waardoor je helemaal door elkaar werd geschud en getrild. En steeds weer dook de weg een aantal meters naar beneden en daarna weer steil omhoog. Ook dat waren verraderlijke gedeeltes want in die dalen lagen steeds veel keien en het wegoppervlak was er extra rotsig.
Toen we het zandgedeelte op gingen werd het landschap ook anders. Het min of meer groene maar wel droge savanne landschap veranderde in een heel droog kaal rotsig berglandschap. De gedeelten tussen de bergen waren ook droge bijna lege zandvlaktes.
Na 12 uur kwamen we langs een versteend woud. Daar zijn we even gaan kijken. Er liep een gids met ons mee die uitleg gaf. Er lagen een paar grote versteende boomstammen. De grootste was wel 45 meter lang. Verder was de bodem bezaaid met grotere en kleinere stukken versteende boomstam en stukken versteende tak. Bij sommigen zag je nog goed stukken schors zitten en je kon soms ook de jaarringen zien. Dat versteende hout is miljoenen jaren oud. Volgens de gids was het van een coniferen soort.
Hier zagen we ook de eerste welwitschia planten. Als je die ziet stelt het niet veel voor. Een paar heel langwerpige bladeren van ongeveer 10 cm breed die wat verdord lijken en een beetje gekruld over de grond liggen. Maar deze planten zijn supergoed aangepast aan de omstandigheden hier en het zijn, voor zo ver bekend, de oudste levende organismen op aarde. Ze kunnen meer dan 2000 jaar oud worden.
Na de tour hebben we op het terrein van het versteende woud onder een afdak lekker in de schaduw onze boterhammen opgegeten. Het was inmiddels al weer 38 graden.
Toen we weer verder reden kwamen we langs een open luchtmuseum van het Damaravolk. Daar zijn we ook gaan kijken. We werden hartelijk ontvangen en er werd getoond hoe die mensen vroeger leefden. Zowel de mannen als de vrouwen droegen alleen een soort heupdoek van dierenhuid. Na de rondleiding werd er ook nog voor ons gezongen en gedanst. En dat was heel leuk.
De gids die ons rondleidde had in dat dorp ook zijn kleine zusje van ongeveer anderhalf jaar oud. José nam haar op de arm voor een foto en toe zei de gids schertsend dat we haar mee mochten nemen.
Toen we vertrokken vroeg de gids om eten en drinken. Wij zijn toen met die kleine naar onze auto gelopen om wat te halen. Die kleine gaf geen kik en vond het allemaal wel interessant. We hebben ze een brood, wat pakjes ckrackers, een aangebroken pot pindakaas en een fles citroen limonade gegeven. En toen we vertrokken hebben we die kleine uk toch maar terug gegeven.
De Twijfelfontein Country Lodge ligt in een heel droog landschap tegen een rode rotsberg. Het is een oase waar we veel vogels en mooie hagedissen hebben gezien. Een daggecko die dezelfde kleur heeft als de rode rotsen en rotsagemen die spectaculair gekleurd zijn. Het mannetje heeft een knalrode kop, een diepblauw lijf en een oranjerode staart. En het vrouwtje is grijs met donker bruinzwarte stippen en strepen maar wel met een gele kop en rode vlekken achter haar voorpoten. Verder zijn er op een rotspartij voor het hotel ook nog 5000 jaar oude rotstekeningen te zien.
Vanavond was het eten weer een buffet met verschillenden wildvleessoorten van de grill. Wij zijn alle twee niet zo’n buffet liefhebbers maar het smaakte best wel goed.