Zaterdag 14 juni

Zaterdag 14 juni – Het was vandaag weer een erg warme dag. De thermometer in de auto liep vanmiddag op naar 34°. We zijn naar de Prokletjie Mountains gegaan. Dat is een klein berggebied op de grens tussen Montenegro en Albanië. We hebben 40 km over een heel smalle en slechte bergweg gereden de steeds verder omhoog slingerde. Onderweg werd het landschap steeds indrukwekkender en er zaten eerst een Smaragdhagedis en daarna een slang op de weg maar die waren alle twee te snel weg voor een foto. Uiteindelijk kwamen we uit bij het Bukumirsko meer, dat ligt op 1.440 meter boven zeeniveau. Vandaaruit hadden we uitzicht op een zevental pieken boven de 2000 meter waar hier en daar nog wat sneeuw lag. Het was er met ongeveer 22° ook een stuk koeler als beneden.

We zijn hier naar toe gegaan voor het mooie landschap èn omdat dit kleine berggebied het enige plekje op aarde is waar deMontenegroberghagedis voor komt. We hebben daar best een tijdje rond gekeken of we die hagedissen konden vinden maar eerst zonder resultaat. Tot ik langs een vakantiehuis liep. Daar zag ik een hagedisje onder een betonrand van dat huisje schieten. Ik heb daar toen heel lang stilletjes staan wachten en uiteindelijk kwam het hagedisje weer te voorschijn. Hij hapte naar een insect dat hij daarna naar binnen ging zitten werken. Ik sloop heel voorzichtig dichterbij en kon uiteindelijk tot op een meter komen. Zo kon ik een paar foto’s maken. Missie geslaagd!!!

Op de terugweg via een andere ook heel mooie route zaten er weer twee keer een slang en weer een smaragdhagedis op de weg. Een slang was wel een meter lang en die herkende ik als een Vierstreepslang. En de Smaragdhagedis was zo vriendelijk om op de rand van de weg te blijven zitten zodat ik er een paar foto’s van kon maken. In dit geval was het een Reuzensmaragdhagedis, een andere soort als gisteren dus.

Daarna kwamen we langs een vervallen barretje met een heel vervallen terras. Voor het gebouwtje zat een oud mannetje en die wenkte ons en dus zijn we gestopt voor een drankje. Hij gaf ons alle twee een hand, een enorme eeltige knuist waar mijn hand wel twee keer in paste, en hij sprak alleen maar Montenegrijns. Binnen zag het er ook wat groezelig uit maar met drank uit een flesje en blikje kan niet zo veel gebeuren. En wij vonden het alle twee eigenlijk wel leuk.

Terug bij ons hotel zijn we nog even naar de supermarkt geweest voor wat boodschappen.

Vanavond zijn we naar de pizzeria tegenover het hotel gegaan. Dat had ik gisterenavond al aangekondigd. We hadden even een probleempje met de kaart want die was alleen in het Montenegrijns. We hadden juist onze keuze gemaakt, een beetje op goed geluk, toen er een moeder en twee dochters van rond de 20 binnen kwamen. En die twee meiden spraken prima Engels. Ze hielpen ons met de vertaling en zo kregen wij ons eten. José had heel krokant gebakken dunne lapjes kipfilet met een dun paneerlaagje en remouladesaus en ik had een soort dikke grote lekker pikant gekruide gehaktschijf. We hadden er een salade bij en ieder een drankje en het smaakte hier heerlijk. En als klap op de vuurpijl moesten we het gigantische bedrag van € 14,40 betalen.